Mój kolega nie wierzy w Davida Beckhama

źródło: Internet

Zaskoczył mnie tym, bo ja się sama sobie wydaję dość stanowcza (lub sztywna - M.) w przestrzeganiu zasad ortograficznych, on natomiast brzmi już jak... fanatyk. W czym też jest jakiś urok, zwłaszcza że to niepolonista.

Rozmawialiśmy na temat jednego z obcych, anglojęzycznych nazwisk, które pojawiło się dzień wcześniej w telewizorze. W wersji polskiej - czyli odmienione przez przypadki - brzmiało komicznie (czytaj: sprawiało problemy), J. więc uznał, że... nazwiska obce w polszczyźnie deklinacji w ogóle nie powinny podlegać.

?!?

u. jak to?
j. normalnie. skoro w angielskim występują w mianowniku, u nas też powinny.
u. serio?
j. tak.
u. a co z beckhamem?
j. nic. nie znam david beckham.

Ja sobie świata bez Davida Beckhama po prostu nie wyobrażam. ;)

Argument o nieodmienianiu wyrazu z powodu jego obcego pochodzenia w ogóle mnie nie przekonuje. Nie dlatego, że musielibyśmy się wszyscy nauczyć całej listy tysięcy słów, które do nas przyszły z zagranicy i których deklinacja tym samym nie obejmie (bo chyba do nazwisk reguły nie będziemy ograniczać, nie?). Ale dlatego, że język polski jest językiem fleksyjnym - z definicji - i posługujemy się w nim wyrazami, które się odmieniają.

Zmieniamy zasady? Polski już jest dla Polaków za trudny. Powodzenia!